En wie rijdt daar op haar fietsie door de prairie: Mariental – Aussenkehr

Dat zijn Joyce en Luca, die van Mariental hun weg naar het zuiden vervolgden. Deze keer kwamen we weer in een ander mooi landschap, het houdt nooit op met die bijzondere omgevingen!

Deze keer leek het net of we in onze eigen wildewestenfilm reden met grasvlaktes en rotsen en woestijn en supermooie uitzichten. We hebben een tijdje getwijfeld of we nou meer cowboy of meer indiaan waren, maar uiteindelijk besloot Luca dat we ons het beste kunnen identificeren met het paard. Want het is hard werken, dat fietsen in de woestijn – wat extra paardenkracht hadden we wel gewaardeerd. Hier in zuidelijk Namibië waait het namelijk altijd! Soms mee, dan ga je keihard, maar vaker wind tegen en dan is het afzien op de prairie. Blijven trappen tot je er bent.

Maar dan kom je er wel, en dan ook nog op hele bijzondere plekken! We sliepen bij Gibeon bij een vrouw die bij het treinstation woonde. Zo konden we ’s avonds vanuit ons bed in de tent de trein naar Windhoek zien en ’s ochtends om vijf uur de trein terug naar Karasburg. Dat was een hele happening want we hebben tot nu toe in Afrika nog niet vaak een rijdende trein gespot. We kijken dan ook al uit naar een dagje treinen in Nederland: lekker zitten en naar buiten kijken in een schommelende wagon, dat is ook niet verkeerd. Maar ja, wij hadden fietsen die ook gebruikt moeten worden, dus fietsten we braaf verder. Naar Tses, waar we naast een camping stonden toen een vrouw, Susanna, vroeg of we bij haar thuis kwamen slapen. Dat vonden we ook goed en toen sliepen we lekker warm binnen in de slaap/woonkamer in een klein huisje in Tses.

De volgende dag arriveerden we in Keetmanshoop (door coole Namibiërs afgekort tot Keetmans en door de nog veel coolere ons ook wel afgekort tot Keet). En daar waren we niet de enige fietsers: ook Wilchard en Wendy waren daar! We hadden al WhatsApp- en mailcontact dus de verrassing was eraf, maar dat maakte het niet minder gezellig. Zij zijn al heel Azië doorgefietst en zijn nu na een korte tussenstop in Nederland onderweg van Kaapstad naar Cairo. We konden dus goede tips uitwisselen over de door ons afgelegde routes!

Na Keet kreeg onze westernfilm een vervolg. In deel twee gingen we, na de verhalen van Wendy en Wilchard gehoord te hebben, offroad! We hadden tot nu toe de gravel- en zandwegen een beetje vermeden omdat de onverharde wegen in Kenia zo slecht waren dat we een beetje getraumatiseerd waren, maar nu zei iedereen dat het heel mooi zou worden en volgens Wilchard en Wendy waren deze gravelwegen best te doen. Dus gingen we richting de Fish River Canyon. En het was inderdaad heel mooi en de weg was best goed. Er waren wel wasbordribbels maar die waren redelijk te ontwijken en de eerste dag hadden we ook nog wind mee dus het was al met al een goede ervaring. ’s Nachts op de camping mochten we in een klein huisje op de prairie slapen en dat was maar goed ook, want het waaide en regende die nacht heel hard (dat kan dus ook in de woestijn).

De volgende dag was het druk op de weg! Eerst zagen we opeens een fietser over een heuvel komen. Het bleek mede-Nederlander Bert te zijn, die een rond(j)e zuidelijk Afrika doet. Een half uur later zaten we even pauze te houden toen we opeens nog twee fietsers aan de horizon zagen verschijnen. Ditmaal waren het twee Zuid-Afrikanen die ons goede informatie konden geven over de vele wegen die naar Kaapstad leiden. En de volgende dag toen we op de camping in Hobas waren was daar ook opeens Manuel, een Duitser die net als wij op weg is naar Kaapstad (maar hij dus vanaf Duitsland in plaats van Leiden). En naast een Duitse fietser is er in Hobas (of tien kilometer erbuiten eigenlijk) dus ook een canyon. Niet zomaar een maar de Fish River Canyon, de op een na grootste (of langste, of diepste) van de wereld. En die is mooooooi! Kijk maar:

En toen gingen we weer verder! En nu werd de weg toch wel slechter. Daar hadden Wendy en Wilchard wel voor gewaarschuwd dus we waren een beetje mentaal voorbereid maar dat maakte de wasbordhobbels niet minder hobbelig en het zand niet minder mul. Omstebeurt bereikten we een mentaal dieptepunt waarbij we niet meer verder wilden en geruime tijd in de berm gingen zitten. Maar er waren niet zoveel opties daar in de middle of nowhere dus beide keren gingen we toch maar weer verder. En uiteindelijk bereikten we een nieuwe weg (de C10, voor de geïnteresseerden) en daar hadden we geluk! Ze waren namelijk net die dag bezig geweest met de grader, een gigantisch apparaat dat de wasbordribbels zo hoppakee wegveegt. Bovendien konden we bij de bouwkeet van de grader-mannetjes kamperen dus hoefden we niet helemaal af te dalen naar de dure camping bij Ai Ais.

De volgende dag gingen we richting Aussenkehr. We waren extra gemotiveerd want we hadden vernomen dat er in Aussenkehr een Spar is en bij de Spar hebben ze ijsjes en die hadden we wel verdiend. Gelukkig was de weg nu veel beter dan de dag ervoor en bovendien was het landschap weer extreem mooi, dus het was een geslaagde fietsdag!

En toen was daar de Spar, midden in een stad met super veel hutjes. Terwijl we onze ijsjes opaten zei de manager dat we wel bij hem in de tuin mochten kamperen. Uiteindelijk bleek zijn buurman zelfs nog een kamer met bed en douche en wifi te hebben. Je ontmoet nog eens mensen. En binnenkort gaan we dan de laatste grens over, Zuid-Afrika in!

En dan nog even de superinteressante cijfertjes van Namibië, voor alle liefhebbers van statistieken:

• 1112,44 kilometer, nog 57 te gaan tot de grens
• 14 fietsdagen, nog 1 te gaan
• 14 rustdagen
• 3 dagen heftige tegenwind
• 2 dagen heftige wind mee
• 1 kameelritje
• 12 keer een zandberg opgelopen om vervolgens weer naar beneden te roetsjen
• 13 leuke en aaibare honden
• 9 leuke en aaibare katten (ze mogen niet achterop Joyce! Dat vinden ze niet leuk.)
• 2.579.654 hobbels in de weg
• 6 fietsers ontmoet
• 10 gratis nachten
• 37 pakjes eet-sum-mor zandkoekjes
• 1 keer de tentstok gebroken (Dezelfde stok die in Zwitserland ook brak, op hetzelfde punt. We hebben nu een random tentstok gevonden die ook best past.)
• 1 lekke band (een gigantische scheur die onder een oude plakker vandaan kwam)