Even pauze: Windhoek – Mariental

Joehoe!

Zoals jullie misschien gemerkt hadden waren we in Botswana even vergeten om heel lang op één plek te blijven. Dat doen we normaal wel en het was dus hoog tijd om dat goed te maken in Namibië. En niet zomaar op een willekeurige plek.

Nee, dit was een plek waar we al sinds Lake Malawi of misschien al sinds Dar es Salaam naar uitkeken. Een plek die we al die tijd gebruikten om onszelf te motiveren als we er even doorheen zaten: Swakopmund! Nu denken jullie vast “Oké, leuk, maar wat is daar dan?” Nou, Swakopmund is na Stonetown op Zanzibar de eerste stad op onze route waar je leuk over straat kunt lopen. Waar het niet gaat om waar je naar toe moet, maar om wat je onderweg ziet. Een van oorsprong Duitse kustplaats met mooie huizen en met winkels die iets anders verkopen dan eerste levensbehoeften of voor hun taak gemaakte gebruiksvoorwerpen. Hier waren opeens winkels met leuke spullen en leuke huisjes, en planten en bankjes op straat en een vuurtoren en parkjes. En cafés, waar je warme chocolademelk kunt drinken en voorbijgangers kunt bekijken!

Het enige nadeel van deze stad is dat er maar één asfaltweg heen leidt. En aangezien Joyce en Luca niet van heen en weer fietsen houden en ook niet echt van hobbelige gravelwegen besloten we om niet naar Swakopmund te fietsen, maar een autoritje te regelen. Dat was gelukkig heel makkelijk want John, onze Warmshower-host in Windhoek, ging er ook heen en we konden meerijden. Appeltje eitje.

Maargoed, nog even terug naar de voordelen van Swakopmund. Ze hebben er namelijk ook een zee! Of nou ja eigenlijk een oceaan. We hadden in Dar es Salaam voor het laatst een oceaan gezien (de Indische) en nu, meer dan 4300 kilometer later, waren we aan de andere kant van het continent bij de Atlantische Oceaan! Nieuw water betekent een nieuwe duik. Dus wij zijn er weer in gesprongen, en het was veel kouder dan de Indische Oceaan! Maar dat hield ons (en heel veel andere mensen op het strand) niet tegen.

Swakopmund staat in Namibie ook bekend als de extreme activiteitenstad waar je van alles kan doen, zoals skydiven, vliegen, met een quad door de woestijn scheuren, sandboarden en kameelrijden. Die laatste twee hebben wij uitgeprobeerd. Sandboarden wilde Luca graag doen, want ze was al heel lang niet op wintersport geweest dus dit was een goed alternatief. Het was wel iets anders dan in de sneeuw, maar na even wennen ging het supergoed. Joyce deed ook mee, maar dan op een ligplank. Dat gaat nog harder! Met hoofd als eerste roetsj je naar beneden! Hierbij stuift het zand aan alle kanten op en bovendien gaat zowel het staan als het liggen nog weleens fout en daarom zat er drie dagen later nog zand in onze oren. Maar voor de rest was het superleuk! En toen gingen we kameelrijden! Joyce wilde al sinds Caïro kameelrijden, maar om de een of andere mysterieuze reden was daar tot nu toe nog niets van gekomen. Maar gelukkig hebben ze in Namibië ook kamelen, dus hobbeldebobbel reed Joyce op Ewan en Luca op Alaska zo door de woestijn. Eerst wat ongemakkelijk, maar later als volleerd kameelrijders. Nou ja zo voelde het dan. Een beetje. Met uitzicht over de zandduinen en de Atlantische Oceaan. Ja dat was leuk! En nu was het eindelijk afgevinkt van het to-dolijstje! Als laatste activiteit is Luca eindelijk naar de kapper geweest, dat was ze al sinds Kenia van plan. Maar ja, beter laat dan nooit. Zo kan ze met een fris kapsel het laatste stuk naar Kaapstad fietsen.

Terug naar Windhoek gingen we met een minibusje. We waren van te voren gewaarschuwd dat dat erg oncomfortabel zou zijn dus we waren op het ergste voorbereid (weten jullie nog hoe we in Zambia met z’n achten in een normale personenauto zaten?). Maar iedereen kreeg gewoon een eigen stoel! Met beenruimte! Wat een luxe leven!

Na dit uitstapje was onze pauze over. Terug naar de fietsen, verder vanaf Windhoek! Als je een beetje uitzoomt op de kaart hebben we in Windhoek onze laatste bocht genomen. Vanaf nu is het globaal recht naar het zuiden naar Kaapstad! De eerste dag moesten we de stad uit en gelijk heftige bergen over. Dat was wel afzien na een weekje niet fietsen! Maar gelukkig mochten we ook weer bergafwaarts naar Rehoboth. We waren gewaarschuwd over Rehoboth, want daar wonen allemaal zogenoemde “basters”, ofwel mensen van gemengde Afrikaanse/Europese kolonisten-afkomst en daar moet je voor oppassen, schijnt. Maar uiteraard waren deze mensen net zo aardig als alle andere mensen op onze route. Zo hebben we heerlijk geslapen in een zacht bed in een goedkoop guesthouse en zijn we zonder problemen naar de supermarkt gewandeld.

We merken ondertussen wel dat we steeds meer in welvarend gebied komen. Waar we eerst alleen in hoofdsteden een goedgevulde supermarkt tegenkwamen, komen we er nu wel twee of drie per week tegen. En als de douche op de camping warm is en een redelijke waterdruk heeft, vinden we dat niet eens heel bijzonder meer. En we raken ook al bijna gewend aan dat er regelmatig wifi is! Straks worden we nog verwend.

De volgende dag was een lange dag naar Kalkrand. Wind mee en gaan met die banaan! We gingen lekker vlot tot we opeens een bord van de Steenbokskeerkring zagen! Weer een onzichtbaar lijntje overgestoken, eerst de evenaar en nu deze. En dat was niet de enige mijlpaal deze dag. Een paar kilometer verder bereikten we onze 10.000 kilometer mijlpaal! Wat?! Zoveel kilometer al in de benen?! Ja, we vonden het ook wat veel. Gelukkig deden de benen het nog steeds even goed, ook al hadden ze al zoveel kilometer gefietst. Ze konden ons nog gewoon naar Mariental brengen. Daar zijn we nu, vlakbij de Spar, op onze camping met warme douche en wifi. Vanaf hier gaan we richting Keetmanshoop en dan naar de grens van ons laatste land! We houden jullie op de hoogte!