Weer ’n bietjie verder: Maun – Gobabis

Hallo hallo!

Dus die stekels van de vorige keer, dat blijkt dus een heuse trend te zijn. Ook na Maun waren ze overal!

Hier een lekke band voor Joyce, daar eentje voor Luca. En ja, doe ook nog maar een platte voorband als de achterband net geplakt is, wel zo efficiënt! Door al deze bandenplakpauzes kwamen we pas in de schemering aan in Sehithwa. Gelukkig wilde de eigenaresse ons wel even met de auto naar het plaatselijke take away-restaurant brengen voor ons avondmaal!

De volgende dag ging het beter en we fietsen zo naar de vet control. In Botswana zijn er verschillende vet control-punten te vinden, omdat er in sommige districten mond- en klauwzeer heerst. Daarom mag je langs bepaalde punten geen dierlijke producten meenemen en moet je je schoenen en fietsbanden ontsmetten in een vijvertje. Passerende auto’s worden vaak helemaal onderzocht, maar wij wekken (terecht) minder de indruk dat we een koelkast vol biefstuk hebben, dus wij mochten overal na het voetenbadje weer doorfietsen. En dat was maar goed ook, want onze djembé met koeienhuid was misschien niet helemaal legaal. Maar bij deze vet control wilden we niet meteen door. Integendeel, we bleven er kamperen! In het politiekamp, tussen hun tenten en huizen. Met een verdacht djembé-vormig pakketje in de tent.

De volgende dag fietsten we naar een camping ongeveer zestig kilometer voor Ghanzi en de eigenaren boden aan om ons en onze fietsen de volgende dag in de auto mee te nemen naar Ghanzi. Dat konden we niet afslaan, want een dagje met de auto is ook niet verkeerd op z’n tijd. We werden zelfs uitgenodigd voor de kerkdienst waar de familie heen ging. Superinteressant, naar de Nederlandse gereformeerde kerk. Alleen praten ze daar geen Nederlands maar Afrikaans. Afrikaans blijkt prima te lezen en best te volgen als er ondertiteling is (zoals bij de gezellige liedjes die ze zongen in de kerk), maar gewoon gepraat verstaan is nog wel een uitdaging. Joyce het die boodskap aan die einde van die preek verstaan. Luca het van tyd tot tyd ’n fragment gevang, maar kon die draad nie heeltemal vind nie. Gelukkig het ons nog tot Kaapstad om ons Afrikaans te verfyn!

Naast een kerk hebben ze in Ghanzi alledrie de grote supermarktketens, de Zuid-Afrikaanse Shoprite, de Choppies en de ons vertrouwde Spar. Daar hebben we erg gebruik van gemaakt: zodra je chocola kunt kopen moet je dat namelijk doen. Je weet immers nooit wanneer er weer chocola is! Dat is een wereldfietswet. Die wet geldt ook voor douchen en kleding wassen, en voor naar de wc gaan en voor water drinken. Een andere wereldfietswet is dat je autobestuurders nooit kunt geloven als ze zeggen dat iets dichtbij is of dat er geen heuvels zijn. Maar goed, we hadden wel een tijdelijke chocolade-overdosis.

Vanaf Ghanzi gingen we op weg naar de grens! We hebben een nacht bij een picknicktafel langs de weg geslapen. Er kwam man in een auto langs die vroeg of we niet bang waren voor de leeuwen. Maar de vorige autobestuurder zei dat er in deze tijd van het jaar geen leeuwen in dit gebied zijn. Oja dat is waar, er zijn geen leeuwen. Maar zijn jullie niet bang voor de leeuwen? Maar we zijn nou eenmaal niet bang voor beesten die er niet zijn, dus we hebben heerlijk geslapen, al staken er wel veel stekels in onze matjes.

En daar was dan de grens van Namibië! Ons zestiende land, whajoo dat is veel! Over de Trans-Kalahari Highway. Dat is een woestijn, maar er zijn geen zandduinen. Sterker nog, het is hier best wel groen in de Kalahari. Volgens Wikipedia komt dat doordat we door het savannegedeelte fietsten. Zou goed kunnen. Namibië heeft dan wel geen zand in dit stuk, maar wel heuvels. Het is duidelijk dat we het platte Botswana uit zijn. We zijn ook al in de stad Gobabis geweest. En de trend dat elk land luxer en westerser wordt zet zich duidelijk voort. Gobabis had luxe grote goed onderhouden kerken, stoplichten en veel meer. Zoals struisvogels op de camping. Ondanks de heuvels hebben we hier in Namibië al twee keer per ongeluk heel ver gefietst. Eerst vanaf de grens, toen we halverwege de dag besloten dat we best naar Gobabis konden fietsen. En twee dagen later weer, toen we geen goede plek konden vinden om langs de weg te kamperen en uiteindelijk bij een paardenboerderij/safaribedrijf in Seeis mochten logeren. Beide keren 110 kilometer! En toen was het nog maar een klein stukje naar Windhoek. Daar zijn we nu!

Morgen krijgen we een lift naar Swakopmund, daar gaan we een paar dagen de toerist uithangen en dan stappen we weer op de fiets, in zuidelijke richting. En dan is het globaal rechtdoor naar Kaapstad! Houdoe!

Oja en nog Botswaanse cijfertjes!

• 1072,24 kilometer
• 14 fietsdagen
• 3 rustdagen
• 16 olifanten
• 6 gratis nachten slapen
• Ongeveer 38.567.000.000 stekels, waarvan 5 de binnenbanden bereikten en ongeveer 80 door het grondzeil van de tent in onze matjes prikten
• 36 ezels
• 1 illegale djembé het land doorgesmokkeld
• 2 keer Hannah en Matthieu ingehaald (maar ze rijden nog steeds voor ons)