Zoveel water: Lusaka – Livingstone

Jemig de pemig! We zijn helemaal naar de Victoria Watervallen gefietst! Wie had ooit gedacht dat je daar zo heen kon fietsen. Zo ver weg! En nu zijn we er gewoon, tussen allemaal mensen die een dagje vliegtuig hebben gedaan. Komen wij met de fiets aanzetten.

Het laatste stukje erheen vanaf Lusaka was netto bergafwaarts en bovendien veel platter dan de weg vóór Lusaka. Ook waren er relatief veel grote steden met grote supermarkten zoals de Spar en de Shoprite en andere luxe voorzieningen. En heel veel Hungry Lions! Deze eten je gelukkig niet op maar je kan er wel friet, burgers en ijsjes kopen. Ons etenspatroon is dus een stuk gevarieerder geworden! (En ja, we eten dus ook wel eens groente en fruit, want dat verkopen ze bij de Spar. Geen zorgen.)

We hoopten dat we in Zambia eindelijk een beetje uit het regenseizoen zouden fietsen, want we hebben ondertussen wel genoeg regen gehad voor de rest van de reis, maar niets was minder waar. We werden meerdere dagen omringd door grote, donkergrijze wolken. Soms jaagden ze achter ons aan en moesten we heel hard fietsen om droog te blijven, andere dagen fietsten we juist vol tegenzin naar een wolk toe. De regen is hier heel heftig. Het komt namelijk altijd met bakken uit de hemel en wordt vaak vergezeld door onweer. Maar het goede nieuws is dat we onze regenjassen dus niet voor niets uit Europa hebben meegesleept!

Wat is er nog meer gebeurd? Oja, we hebben een impulsieve aankoop gedaan. We waren aan het afdalen en zagen een mini-djembé tussen de andere djembés te koop staan langs de kant van de weg. Dus wij doen een noodstop om een kijkje te nemen. We kregen een korte rondleiding langs het productieproces. Eerst wordt een boomstam in de goede vorm gehakt, gesneden en geschuurd. Dan worden er versieringen in gebrand, en dan wordt er een natte koeienhuid overheen gespannen, die wel drie dagen moet drogen. Zo’n mooi instrument moesten we natuurlijk wel toevoegen aan onze instrumentenverzameling! Dus nu dragen we naast een mondharmonica (handig, licht, zakformaat) en een ukelele (iets minder handig gevormd en bovendien met een gestaag groeiende breuk in de hals) ook een djembé (vijf kilo best wel massief hout). We hadden al besloten dat we hem wilden hebben toen we ontdekten dat hij zo zwaar was. Niks aan te doen. En nu kunnen we djembé spelen!

Verder hebben we de mensen van de Tour d’Afrique ontmoet! De Tour d’Afrique is een georganiseerde reis. Ze fietsen ook van Caïro naar Kaapstad, maar dan in 121 dagen! Ze kunnen zo snel fietsen omdat ze hun bagage niet zelf hoeven te vervoeren (en dus ook geen djembé van vijf kilo achterop hebben). Daarnaast krijgen ze heel uitgebreid eten, gewoon zo voor ze klaargemaakt! We wisten al dat ze ons één dezer dagen zouden inhalen en de dag dat we Livingstone in fietsten was het zo ver! Na zes kilometer zagen we langs de weg een busje met fiets op het dak staan en mensen die een lunch aan het klaarzetten waren. We gingen even polshoogte nemen, en ja hoor, het was de Tour d’Afrique. We kregen allemaal eten toegeschoven al hadden we pas een half uur geleden ontbeten. Rond half negen kwam de ‘kopgroep’ vermoeid binnen, met al 75 kilometer in de benen! Ze vertrokken al snel weer, maar wij bleven een tijdje zitten en praten met iedereen die langskwam. De laatste fietsers deden het een stuk rustiger aan en stapten rond elf uur weer op de fiets. Wij reden mee maar zagen ze langzaam uit het zicht verdwijnen. Erg leuk om te zien hoe zo’n tour in elkaar zit en wat voor mensen er allemaal mee rijden, met verhalen over de ervaringen onderweg.

En toen waren we in Livingstone! En daar zagen we ook weer Hannah en Matthieu, die jullie misschien nog kennen uit vorige verhaaltjes. En het was Matthieu’s dertigste verjaardag! Dat moest gevierd worden met Chinees eten, wat Matthieu tot verbazing van de ober in vloeiend Chinees bestelde (hij heeft een paar jaar in China gewoond). En daarna hebben we Livingstones nachtleven ontdekt (inclusief Yahtzee, countrymuziek in een auto en iemand die in het zwembad van de club viel). Al met al een geslaagde avond.

En niet te vergeten hebben we de Victoria watervallen bezocht, ofwel de Mosi-oa-Tunya (dat betekent “de rook die dondert”). Het zijn de breedste watervallen van de wereld, of de grootste of de hoogste, daar zijn de bronnen over verdeeld. Ze zijn in ieder geval erg indrukwekkend. Het water dat van 108 meter naar beneden dondert en dat over een breedte van 1708 meter, maakt een lawaai en laat heel veel nevel achter. Als je naar het uitzichtpunt loopt wordt je daardoor helemaal doorweekt en zie je alleen witte mist. Deze regen is erger of minstens net zo erg als een tropische regenbui. Binnen enkele seconden ben je compleet nat. Gelukkig zijn er ook plekken waarbij je de watervallen wel kunt zien, of een stukje ervan. Nu met het einde van het regenseizoen is de waterval op zn grootst, waardoor die over de hele breedte enorm veel water laat vallen, volgens Wikipedia wel 500 miljoen liter water per minuut! Geen wonder dat we zo nat werden.

En nu op naar ons twee na laatste land. Ja, we zijn van optellen overgestapt op aftellen! Zo dichtbij zijn we al. Alleen nog even Botswana en Namibië en stukje Zuid-Afrika en dan zijn we in Kaapstad, nog maar zo’n 3000 km. Kat in ’t bakkie!

Aangezien we gestopt zijn met de terugblik sinds vandaag, hier bij ons laatste Zambiaanse blog de cijfertjes voor Zambia

• 1121 kilometer (nog 65 te gaan)
• 16 fietsdagen (nog één te gaan)

• 11 rustdagen
• 3 keer ingehaald (twee keer door twee medewereldfietsers, en een keer door een groep van 30 fietsers van de Tour d’Afrique)
• 5 natgeregend (waarvan eentje door een waterval)
• 22 leeuwen gezien (waarvan 14 levende en 8 Hungry lions)
• 1 djembé gekocht
• 1 lekke band voor Luca en 6 voor Joyce (waarvan 5 in één week, ondertussen gefixt met tyre liners)
• 4 geschilderde paaseieren
• 1 safari
• 3 zwembaden
• 1 waterval (wel een hele grote)