Op 17 maart fietsten we ons veertiende land binnen: Zambia! Na wat stempels mochten we gaan fietsen. Dat deden we over de Great East Road, een weg met een fantastische naam die helemaal vanaf de grens naar Lusaka loopt.
600 kilometer asfalt gesponsord door de EU en Frankrijk. Het was supergoed asfalt en naar Chipata lekker naar beneden. In Chipata aangekomen gingen we langs allemaal grote supermarkten, waaronder de Spar, naar onze camping toe.Maar voordat we verder reden op de Great East Road hadden we eerst nog iets anders te doen!
Ondertussen waren we namelijk al 206 dagen onderweg, en gedurende al die tijd in Afrika hadden we nog niet één keer een echte safari gedaan! Hoog tijd dus. We namen een gedeelde taxi naar het South Luangwa National Park. Gedeelde taxi’s zijn, samen met minibusjes, dé manier om rond te reizen in Zambia en de rest van oostelijk Afrika. Het is een hele ervaring: je zoekt een auto met chauffeur uit, bespreekt je bestemming in prijs en wacht dan geduldig tot alle zitplaatsen van de taxi gevuld zijn. Dat kan in theorie een paar uur duren, al hebben wij tot nu toe nooit lang hoeven wachten. Belangrijk om hier bij te bedenken is dat het een zitplaats in Afrika verschilt van een zitplaats in Nederland. De concepten comfort en persoonlijke ruimte zijn hier beduidend minder belangrijk dan bij ons en het komt zelden voor dat er minder dan vier mensen op de achterbank zitten.
Wij gingen dus op weg met twee Zambianen en wij achterin en een Ierse vrouw voorin. Als de Ierse vrouw geen toerist was geweest hadden we waarschijnlijk nog wel gewacht op een zesde passagier, maar de Ierse vrouw moest haar vliegtuig halen dus we waren toch maar vertrokken. We scheurden over de weg en lagen goed op schema, maar toen kwamen we langs een politiepost. Daar bleek dat onze taximeneer zijn papieren niet helemaal op orde had en de politie wilde geld zien, maar na enig onderhandelen mochten we toch verder. Alleen toen wilde de motor niet starten! Terwijl de minuten langzaam wegtikten werden er een paar zeer brand- en elektrocutiegevaarlijke startkabels bij gehaald en werd de motor weer aan de praat gebracht. De vrouw had nog maar drie kwartier voor haar vlucht zou vertrekken. We raceten over de weg, slingerend langs andere auto’s en langs fietsers, wandelaars, koeien en geiten. Gelukkig had de chauffeur veel ervaring en daardoor duidelijk de skills om vliegtuigen te halen. Zo’n twintig minuten voor vertrek leverden we de Ierse vrouw af bij het vliegveld en daar kwamen onze plaatsvervangende zenuwen eindelijk tot rust.
Eenmaal bij onze lodge aangekomen zagen we Hannah en Matthieu! Dat zijn de fietsers die we in Malawi ook al hadden ontmoet. Zij waren een dag eerder gearriveerd en hadden er al een game drive opzitten. Wij mochten de volgende dag. We kregen eerst heel luxe en lekker eten en gingen toen vroeg naar bed want om vijf uur zouden we alweer gewekt worden. ’s Nachts hoorden we echter allemaal geluiden. Grote stampende poten en een luid gegraas. We keken uit het raam van ons huisje en zagen wat schimmen van nijlpaarden vlak langs ons huisje lopen. Ze waren lekker gras aan het eten. We keken gefascineerd toe in onze pyjama vanuit een lekker zacht bed. Erg blij dat we niet buiten in een tentje zaten, maar gewoon×tussen vier veilige muren.
Om vijf uur werd er op de deur gebonkt. Luca viel bijna uit haar bed, nog half in slaap, in het donker opzoek naar een lichtknopje, terwijl Joyce rustig doorsliep (Joyce wil hier graag even ter verdediging noemen dat er dus de halve nacht een NIJLPAARD naast het raam stond en dat is superspannend dus dan kan je niet zomaar slapen). Een uur later waren we iets wakkerder en zaten we in een safari-auto met drie andere toeristen onderweg naar de dieren. We zagen erg veel zebra’s en impala’s, allemaal vogels zoals de hamerkop en Zazu uit de Lion King en ook nog wat giraffen. Elke keer als we een andere toeristen-safari-auto kruisten, werd er informatie uitgewisseld over de locatie van bijzondere dieren. Zo kwamen we erachter waar we een groepje leeuwen zouden kunnen vinden! We reden naar de plek, ergens diep in het park, en zagen na enig zoeken inderdaad vier leeuwinnen en een leeuw lekker in de zon liggen. Even later stonden ze op om op jacht te gaan maar helaas moesten we toen terug naar onze lodge omdat de tijd voor deze game drive op was. ’s Avonds mochten we echter weer op pad. Er ging het gerucht dat de zeldzame wilde honden in de buurt waren. Alle auto’s reden rond op zoek naar een teken van de wilde honden. Uiteindelijk reden we een klein paadje op en ja hoor: daar zaten zo’n twintig wilde honden in het struikgewas! Ze hadden net een impala gevangen dus ze waren erg enthousiast aan het vechten om de beste stukjes.
En toen werd het donker! We bekeken de zonsondergang met een kopje thee en wat nootjes, en vervolgden onze weg in het aardedonker. Koplampen aan en schijnwerper erbij reden we tussen de bosjes door. Vlak voor ons zagen we opeens wat bewegen en toen kwam er een leeuwin uit de bosjes! En het bleef er niet bij eentje, er kwam een hele groep leeuwinnen aan met welpjes erbij! We reden snel wat achteruit om ze de ruimte te geven. Ze liepen rustig op ons af en doken vlak voor onze auto weer de bosjes in, op zoek naar eten. Op de terugweg naar de lodge stond er ook nog een nijlpaard te grazen, met een hoopje kroos en waterplanten op z’n rug. Al met al een geslaagde safaridag!
Terug in Chipata (weer met de gedeelde taxi, met op een gegeven moment vier mensen zowel op de voor- als achterbank!) vervolgden we de Great East Road naar het westen toe. Hannah en Matthieu waren er ook weer. Elke keer als we pauze hielden kwamen ze weer voorbij fietsen. Gelukkig hielden zij ook af en toe pauze zodat wij ze weer konden inhalen. Zo hebben we twee dagen gefietst, samen gekampeerd en pizza gegeten. Op de derde dag werden we er echter uitgereden. Ze maakten een dag van 120 km, wij deden een rustig dagje van 60 km. We lieten deze voorsprong echter niet groter worden. We fietsten enthousiast door, over heuvels omlaag en na het doorkruisen van de rivier halverwege weer omhoog. Op dag zes vanaf Chipata stond Luca te wachten op Joyce na het opklimmen van een steile heuvel. Luca voelde wat spetters keek om zich waar ze vandaan kwamen en zag Joyce aankomen fietsen, inclusief enorme hoosbui. Dat wachten op Joyce kon wel later, en Luca sprintte weg voor de bui (en Joyce). Heuvel af was succesvol, maar daarna heuvel op kwam de hoosbui vervaarlijk dichtbij, gelukkig voor Luca fietste ze de bui eruit. Joyce daarentegen was tot op haar kleine linkerteen nat geregend. Maar wij willen altijd dat iedereen gelijk behandeld wordt, en dat vond de regenwolk blijkbaar ook. De laatste twintig kilometer fietsten we door onophoudelijk neerdalende regen en werden we dus allebei helemaal doorweekt! Maar wel met regenboog er af en toe bij. Na deze lekker verfrissende tocht kwamen we aan bij een hotel, en daar zaten Hannah en Matthieu weer!
Matthieu was ziek geworden en ze wachtten op hun host uit Lusaka die zo aardig was om ze op te komen halen. De volgende dag fietsten wij, zonder Matthieu en Hannah, weer fris en fruitig verder,alleen ook zonder ontbijt en water. Op zoek dus naar deze twee essentiële fietsbenodigdheden. We vonden ze na vijfentwintig kilometer en aten en dronken meteen onze aanwinsten in de berm. Daar zittend en wel kwamen Iona en Anna aan fietsen, nog meer Afrikafietsers! We wisten al dat ze ons zouden inhalen want ze fietsen veel verder per dag dan wij. Waar wij rond half negen vertrekken, zijn zij al om zes uur op pad en ze gaan ook nog eens langer door. We hebben dit even geanalyseerd want we kregen een klein minderwaardigheidscomplex omdat iedereen ons inhaalt. Onze eind conclusie is gelukkig wel dat we eigenlijk gewoon tevreden zijn met onze korte fietsdagen en dat het helemaal niet erg is dat we af en toe ingehaald worden. Iona fietst 6000 kilometer in 60 dagen en haalt zo geld op voor een school in Malawi. Via een metgezellen-oproep op Facebook is ervaren wereldfietser Anna erbij gekomen. Samen fietsen ze nu van Kenia naar Kaapstad. Zij zouden bij hetzelfde Warmshowers-gezin verblijven als wij, dus samen fietsten we de laatste zestig kilometer naar Lusaka.
In Lusaka werden we hartelijk ontvangen door Marlous, Steven, Max en Daan (en Harry, Wollie en Panter, de drie katten), een Nederlands gezin in Lusaka. Marlous en Steven hebben zelf een aantal jaar geleden de Zijderoute door Azië gefietst. ”s Avonds bij het kampvuur werden dus enthousiast verhalen uit gewisseld, marshmallows gegeten en we hebben hier ook al pannenkoeken gebakken en gegeten. Een groot feest!
Nu gaan we nog even in Lusaka rondhangen en dan gaan we richting de Victoria Falls. Doei!
PS: We hebben nu ook de foto’s aan het vorige blog over Malawi toegevoegd, neem vooral een kijkje!
Fietsverhaaltjes 
Werelds mooie verhalen en foto’s Joyce en Luca! Is wel wat je je voorstelt bij Afrika, al die wilde dieren op een neuslengte afstand. Indrukwekkend! Leuk dat jullie af en toe ‘fietsmaatjes’ hebben onderweg. Het stelt me ook wel gerust dat jullie bepaald niet de enigen zijn die slechte ideeen uitvoeren. Hier is nog niet veel veranderd. In Teylingen hebben de VVD en Trilokaal de verkiezingen gewonnen; voor het eerst zit Groen Links in de raad, D’66, CDA en PvdA verloren zetels. We gaan zien wat het nieuwe college gaat brengen! Veel succes met jullie nieuwe etappe!
LikeLike
Hoi Rina,
Ja het stikt hier van de fietsers met slechte ideeën, erg gezellig inderdaad. Bedankt voor de verkiezingsupdate! Groetjes!
LikeLike
Dank voor de update en de leuke verhalen! En natuurlijk de foto’s, zo hebben wij er enig beeld bij wat jullie allemaal meemaken! Een fijne voortzetting van jullie reis (het schiet al op -:)) en liefs van ons!
LikeLike
Dankjewel! We zijn er inderdaad al bijna!
LikeLike
Dit is wel een topfietsverhaaltje! En wat een spannende safaritocht zeg. Groot gelijk Joyce dat je geen oog dicht doet met een nijlpaard naast je raam, dat maak je niet vaak mee in je leven.
Blij dat jullie niet zo vaak in een taxi zitten, dat klinkt heel wat gevaarlijker dan het fietsen!
Verder klinkt het heel gezellig met al die Afrika fietsers, kennelijk is het de gewoonste zaak van de wereld om thuis op je fiets te stappen en op weg te gaan naar Kaapstad..
Veel succes voor de tocht naar de Victoria watervallen!
LikeLike
Hoi Fleur! Fietsen lijkt inderdaad veiliger, die vierwielers rijden zo hard. Het is zeker erg normaal, iedereen kan fietsen. Groetjes vanuit Livingstone
LikeLike
Wat een prachtig verhaal weer meiden! Denk dat Artis voor jullie voortaan gesneden koek zal zijn.
Je kan voortaan aan neushoorns denken als je wakker wilt blijven…
Voel ik een nieuwe fietstocht door Azie aankomen? Keep on dreaming!
LikeLike
Hoi Colette, ja Artis is appeltje eitje vergeleken met een nijlpaard naast je bed! Azië is zeker ook leuk, maar we gaan eerst wel gewoon naar Kaapstad en dan zien we wel weer verder 🙂
LikeLike