Chillen aan het meer: Malawi

Bijna vergeten om over Malawi te vertellen, met al die opwindende verhalen over coole vrouwen! We reden zo’n vier weken geleden Malawi binnen en het was plat!

Plat op z’n Nederlands, dus zonder enige heuvels. Mensen uit andere landen vinden het heel vaak ook al plat als er stiekem nog gewoon heuvels zijn, maar de weg langs het meer was echt Hollands heuvelvrij. We reden lekker over de weg en langs het meer. Dat fietsen ging heel snel maar toch gingen we niet zo snel het land door want we hadden regelmatig een leuk overnachtingsadres. De eerste was de camping van de Nederlandse FloJa Foundation. Nu denk je, dat is de camping van Floor en Jaap, of Floris en Jannie, of een andere Flo en Ja. Maar nee, dat waren de vorige eigenaren, tegenwoordig heten ze Paulien en André. Ze hebben een supermooie kleine camping aan Lake Malawi met een warme douche en als je het vraagt ook zelfgebakken brood. Maar de camping is niet hun hoofdbezigheid hier in Malawi: ze hebben ook een basisschool! Op de school kunnen kinderen leren en spelen, iets wat ergens anders niet of nauwelijks kan. Goed bezig!

Een stukje zuidelijker aan het meer vonden we nog een Nederlandse camping, van Ed en Carmen. Ed is naast campingeigenaar ook fotograaf en zijn foto’s zijn stukken mooier dan die van ons, dus neem vooral even een kijkje op z’n site als je foto’s van Malawi wilt zien.

En toen gingen we weer verder, maar helaas was het gedaan met de Hollandse heuvelloosheid. Over de gehele lengte van Malawi loopt namelijk de Riftvallei, een vallei van zo’n 800 meter diep. Om vanaf het meer naar Mzuzu te komen, waar wij heen wilden, moet je de Riftvallei uit. Lekker klimmen dus! En na een paar dagen in Mzuzu gingen we weer heel hard naar beneden, want toen gingen we weer naar het meer, naar Nkhata Bay. Ook daar bleven we weer een paar dagen, want het was nu eenmaal heel mooi bij het meer.

En daarna gingen we weer op weg, het toeristengebied uit. Slapen in gewone simpele guesthouses, voor een fractie van de prijs van die mooie campings aan het meer (maar ook vaak zonder water en/of elektriciteit, en dat je liever de tent opzet in de kamer dan dat je in het bed slaapt). We gingen nog een stukje langs het meer naar het zuiden. Het was weer redelijk plat en de weg was lekker rustig – er is in Malawi bij lange na niet zoveel (vracht)verkeer als in Kenia en Tanzania! We reden door dorpjes waar ze tomaten en stinkende sardientjes verkochten.

Opvallend is dat ieder dorpje in Malawi zijn eigen NGO-hulpproject lijkt te hebben – soms zelfs wel twee of drie! Je bent geen echt dorp zonder project, en geen NGO als je niet in Malawi werkt! Aan de ene kant is dat erg goed. Malawi is een arm land, waar de mensen gemiddeld 63 jaar oud worden, 50% leeft onder de armoedegrens (in 2005 in ieder geval, beetje verouderde informatie) en bijvoorbeeld een hoge kindersterfte van 44,2 per 1000. Dus al die hulpprojecten kunnen veel werk verrichten – wat ze ook zeker doen. Maar toch lijken het wat veel projecten per vierkante meter. Er zijn ook superveel westerse mensen die hier vrijwilligerswerk doen, op elke plek komen we bijvoorbeeld wel mensen tegen van het peace corps of van andere organisaties. Je vraagt je af of er nog wel werk en goede ideeën overblijven voor Malawianen!

Als mogelijk gevolg hiervan vragen alle kinderen om geld of spullen. In ieder dorp worden we achtervolgd door de uitroep ‘Give me my money!’ of je bidon, je tas, je fiets (dat is wel de heftigste), een voetbal (past toch niet in onze tas!), snoep (nee, die zit onderin de tas, dat is erg veel werk om te pakken), bananen, je bril, je schoenen en nog veel meer. Maar voor de rest zijn de mensen erg aardig en gezellig. Het zijn er wel veel: een wc-plek zoeken onderweg is een zekere uitdaging. Overal langs de weg lopen of fietsen namelijk mensen, en soms denk je dat je veilig bent maar dan klinkt er toch opeens “Azungu! Give me my money!” uit een aangrenzend stukje struikgewas en dan moet je snel je broek weer omhoog doen.

Maar voor de rest is het prima fietsen, lekker plat langs het meer of met mooie Riftvallei-uitzichten. Qua temperatuur is het ook goed te doen: het is momenteel regenseizoen in Malawi en dat betekent dat het af en toe heel hard regent en verder vaak bewolkt is. Zowel wolken als regen zijn een welkome afwisseling op de brandende zon, en zeker heuvelopwaarts is het heel fijn als het wat koeler is. Sommige dagen is het echter nog steeds gewoon bloedheet. Het regenseizoen duurt naar verluidt nog tot eind maart, of tot eind april, of tot een ander moment want door klimaatverandering is er eigenlijk geen peil op te trekken.

En toen moesten we nog één keer de Riftvallei uit, vanaf het meer naar Lilongwe. We hadden dat als volgt gepland: we gingen eerst naar de afslag naar Lilongwe, bij Salima. Daar gingen we dan slapen en vanaf daar wilden we dan in twee dagen naar Lilongwe klimmen. Alleen aan het einde van de eerste dag ontdekten we dat er geen één guesthouse bij de afslag was! Niet eens een zonder stroom en water! Dus toen fietsen we maar door richting Lilongwe, in de hoop ergens te kunnen kamperen. We kwamen al snel een lokale jongen op een fiets tegen die dezelfde kant op ging, en hij vertelde ons dat er over 30 en 45 kilometer guesthouses waren. Dat was wel een beetje ver, want we waren een beetje moe en het was een beetje heet (die dag geen bewolking helaas), maar we besloten dat we het misschien wel aan zouden kunnen. Dus wij verder, onder de brandende zon heuvelopwaarts. En toen na 15 kilometer was daar opeens al het eerste guesthouse! We namen afscheid van de fietsjongen, en gingen er opgelucht heen, maar het guesthouse bleek dicht te zijn. Toen dachten we, als die eerste 30 kilometer eigenlijk maar 15 kilometer waren, dan zouden die 45 kilometer vast ook geen 45 kilometer zijn! Dus gingen we door! We kwamen ons fietsmaatje weer tegen en tezamen ploeterden we verder over de steile heuvels. Wij met 20 kilo bagage en de jongen maar met één versnelling en bovendien een uit elkaar vallend zadel! En je raadt het al: de 45 kilometer waren wel degelijk 45 kilometer. Totaal uitgeput kwamen we uiteindelijk bij Mvera aan, waar de jongen ons naar een guesthouse bracht en bovendien zorgde dat de eigenaren eten voor ons maakten. En maar goed ook, want wij konden alleen nog maar op de grond liggen!

Dit alles had als voordeel dat we wel een dag eerder dan gepland aankwamen in Lilongwe, waar we toen een dagje langer konden blijven bij de camping met lekker eten en zwembad! Dus dat kwam goed uit.

En omdat Malawi niet zo groot was en we ondertussen alweer in Zambia zijn doen we heel efficiënt de cijfertjes gewoon nu meteen! Geniet ervan!

• 861,3 kilometer gefietst

• in 14 dagen. Langste dag 95,03 kilometer, kortste dag 11,95 (toen kwamen we bij een leuke camping en moesten we dus stoppen)

• 9 rustdagen
• 2 keer de Riftvallei uit (De laatste keer! Ook al een keer in Kenia gedaan en Tanzania, deze vallei is immens lang)
• 12 zonsopgangen boven het meer

• 3 lekke banden

• 1 keer bijna een geit gekocht (is maar 20 euro en superleuk!)

• Heel veel fietsers gezien! De meeste gewoon Malawianen in of rond hun woonplaats, maar ook 3 racefietsers uit Mzuzu en 3 mede-Afrikafietsers (Harry and Hannah and Matthieu)

• Heeeeel veel vrijwilligers en NGO-projecten

• Per dorp 1000000x om geld of andere bezittingen gevraagd (en er zijn veel dorpen!)

• 1 kanotocht op Lake Malawi

• 23 mede-Nederlanders gespot

En nu dus tijd voor Zambia. We houden jullie op de hoogte!