Hobbeldebobbel over de bergen: Totenyang-Nairobi

Jambo! We zijn er weer, met een lekker lang(dradig) fietsverhaaltje. We hebben namelijk veel meegemaakt!

Na dat busavontuur in Ethiopië gingen we dus naar Kenia. Veel mensen die van Caïro naar Kaapstad gaan (of andersom) gaan bij Moyale de grens over van Ethiopië naar Kenia. Maar die mensen zijn duidelijk niet verzekerd bij FBTO, want van de FBTO mag je niet in gebieden met oranje reisadvies rondfietsen (en bij Moyale is het oranje). Dus op zoek naar een alternatief! Gelukkig is dat er: je kan ook de grens over bij Lake Turkana, helemaal in het noordwesten van Kenia. Bovendien is die hoek van Kenia erg mooi, zeggen ze. Dus we gingen hotsend en botsend in een minibusje naar Omorate, dat is het grensdorp aan de Ethiopische kant van de grens. Daar moesten we nog even langs de gezellige man van de douane, die ons visum afstempelde en heel veel praatte. Toen we hem vroegen hoe de weg naar Kenia was zei hij dat er asfalt lag tot de grens, “maar geen eerstegraadsasfalt hoor, misschien derde- of vierdegraads. En na de grens houdt het op!” Enigzins verontrust gingen we op weg, want we hebben niet zo veel verstand van asfalt als deze douanier/asfaltexpert had, maar dat beloofde niet veel goeds! Gelukkig bleek het asfalt mee te vallen (we denken dat dit wel derdegraads was) en reden we vlotjes naar de grens. Daar moesten we nog even langs de politiepost en toen reden we Ethiopië uit!

En inderdaad, direct bij de grens hield het asfalt op. Ervoor in de plaats kwam een soort autospoor, dwars door een uitgestrekte vlakte. En dat spoor bestond toenemend uit mul zand! En in mul zand kan je niet zo goed fietsen (levenslessen van Luca en Joyce). Het was gelukkig wel heel mooi! Dat maakte veel goed. Maar toch waren we erg blij toen we na een kilometer of tien een politiekamp van de Keniaanse politie bereikten. De politiemannen waren erg aardig, gaven ons eten en we mochten die nacht in het kamp kamperen. Daar was het ook al zo mooi!

De volgende ochtend gingen we weer op weg. We wisten niet zo goed hoe ver we zouden komen want Joyce voelde zich niet zo lekker, maar we gingen het toch maar proberen. Tien kilometer later (over dit stuk deden we anderhalf uur) kwamen we aan bij de missiepost van de Missionary Community of Saint Paul the Apostle in Totenyang. We besloten daar te blijven, want Joyce was ondertussen misschien toch wel een beetje ziek, zegt ze zelf, volgens Luca was ze gewoon ziek zonder twijfel. Bij de missie hebben ze gelukkig tent-huisjes waarin je mag verblijven, dus daar zijn we drie nachten gebleven terwijl Joyce herstelde van een griepje (het was geen malaria, dat is getest door de dokter van de missie. Geen zorgen!).

Op zondag mochten we de kerkdienst bijwonen en daarna gingen we met de politieauto mee naar Lodwar. Joyce was namelijk nog steeds niet helemaal fit, maar ondertussen hadden we niet meer genoeg contant geld om fietsend bij de eerstvolgende geldautomaat te komen. Bovendien was de weg echt heel zanderig en kun je dus helemaal niet fietsen in mul zand. Leuk detail: zaterdagavond zei de politie heel streng tegen ons dat ze écht om zeven uur ’s ochtends wilden vertrekken. Dus om zeven uur stonden wij met onze fietsen bij de politietenten (dit was naast de missiepost, niet tien kilometer terug). Één van de mannen ging de anderen wakker maken. Hij kwam terug met de mededeling dat we toch maar om twaalf uur weg gingen. Na de kerkdienst (half elf) kwam er opeens iemand naar ons toe die zei dat de politie op ons wachtte! Weer bij de tenten aangekomen moesten we eerst nog een paar potjes dammen en wat lunch eten. Uiteindelijk gingen we rond twee uur weg. Afrikaanse tijd!
Lodwar dus! Daar hebben we nog drie nachten doorgebracht want Luca was heel streng voor Joyce, die vond dat ze al lang weer beter was. Lodwar was onze eerste echte Keniaanse stad, met echte winkels en veel mensen en verkeer. En het was er fijn! De mensen spraken weer Engels, we hadden een fijn guesthouse en er waren winkels met allerlei luxeartikelen zoals fruit en yoghurt en chocola. Alle winkels in Kenia zijn van buiten leuk beschilderd met leuke kleuren en slogans, en van binnen bevatten ze veel meer dan de winkels in Egypte en Sudan.

In Lodwar stapten we weer op de fiets. Vanaf Lodwar was er namelijk weer asfalt, zei iedereen. Spoiler alert: er was geen asfalt. Dat wil zeggen, het eerste stukje van de weg werd op dat moment geasfalteerd door de Chinezen, maar daar mocht je nog niet op fietsen. De rest van de weg was dertig jaar geleden geasfalteerd en we weten niet zeker of er daarna nog aan onderhoud is gedaan. De eerste 25 kilometer vielen nog best mee, want toen kon je nog wel van stukje asfalt naar stukje asfalt hobbelen, maar daarna werd het steeds meer zand en steeds minder asfalt. En nu is het probleem met zandwegen waar veel auto’s op rijden dat er wasbord-ribbels ontstaan. Als je daar met de auto heel hard overheen rijdt is het best te doen (al wordt de auto wel langzaam uit elkaar getrild), maar voor een fietser zijn deze hobbels veel grotere obstakels: het is alsof er kilometers lang hele nare kleine verkeersdrempels achter elkaar liggen! Het voelt alsof je helemaal hobbeldebobbel door elkaar geschud wordt! Het voelt gewoon heel naar! Luca kreeg zelfs last van haar maag van dit wegdek, en na bijna 60 kilometer hadden we er eigenlijk wel genoeg van. Dus we gingen even in de berm zitten om onze mogelijkheden te overdenken: het was nog dertig kilometer tot Lokichar, waar we eigenlijk de nacht wilden doorbrengen, en daar gingen we die dag niet komen. Maar er diende zich al snel een oplossing aan! Een motorrijder stopte om te vragen of alles goed was, en toen we de situatie uitlegden vertelde hij dat een stukje achter hem een auto van het Rode Kruis reed, die ons wel mee kon nemen naar Lokichar. Hij belde naar zijn broer die in de auto zat en even later kwam het Rode Kruis ons redden. Één fiets achterin, één fiets bovenop, Luca en Joyce op de achterbank en hoppakee-hobbeldebobbel naar Lokichar. De bestuurder van de auto, Lucas, vertelde dat hij die avond nog door zou rijden naar Kainuk en dat we best mee mochten. Dat leek ons eigenlijk wel wat (want die hobbelweg zagen we niet zo zitten, zeker Luca’s maag niet!).

In Kainuk brachten we nog een nachtje door en we verzekerden ons ervan dat het wegdek echt beter zou worden. Dat was gelukkig zo en op vrijdag gingen we weer fietsen, en nu echt! Vanaf Kainuk begonnen de bergen. Bergje op, bergje af. En dat een paar dagen lang, na de grote opperberg was het gelukkig alleen nog maar bergafwaarts naar Kitale. Na deze zware fietsdagen hadden we wel een luxe nachtje verdiend. Gelukkig hadden we ooit zo’n nachtje van onze ouders cadeau gekregen, dus hebben we dankbaar gebruik gemaakt! We kregen er een zacht bed, een zwembad, en heel veel lekker eten (met zelfs veel groenten, dat krijgen we niet vaak hier) voor terug.

Ondertussen hadden we nog geen Keniaanse douane of andere grensmannetjes of -vrouwtjes gezien. Totenyang, waar wij de grens overgingen, is namelijk geen officiële grensovergang volgens Kenia. Er was daardoor ook nog geen mogelijkheid geweest om een visum aan te vragen. Toch fietsten we al twee weken door het land, tot Eldoret. Dat voelde erg illegaal, maar het was geheel de bedoeling. In Eldoret hebben ze namelijk een immigration office. Helaas is het immigration office wel gesloten op feestdagen, en mocht het nu net onfhankelijkheidsdag zijn in Kenya toen wij langskwamen. De volgende dag deden we een nieuwe poging, na een paar uur wachten was de juiste persoon gearriveerd en kregen we heel snel en probleemloos het visum. Dit bleek de echt de juiste manier te zijn om een visum te krijgen als je de grens overgaat bij Totenyang (en het geeft dus niet als je daar twee weken over doet). Niemand die dit onderweg echter wist, zelfs de politiemensen bij de politiepost naast de grens niet. Gelukkig hadden wat fietsers die voor ons rijden ons hiervan op de hoogte gebracht.
Vanaf Eldoret fietsten we verder richting Nairobi, en op donderdag hadden we een hoogtepunt: bereikten de evenaar! Sterker nog, we fietsten er zo voorbij, want we waren aan het afdalen en we zagen het bord pas op het laatste moment. Maar we stopten toch maar even voor een foto, want je fietst niet elke dag over de evenaar!

Ondertussen werd het drukker langs de weg. Hoe dichter we bij Nairobi kwamen, hoe vaker we normale wc’s en wc-papier tegenkwamen, en grote supermarkten, en veel mensen en veel verkeer. We kwamen duidelijk in toeristisch gebied! Er waren ook plotseling veel wittemensen, die helemaal niet verbaasd waren dat er andere witte mensen waren. Wij waren dat wel, want we hadden nog niet veel toeristen en niet-Kenianen gespot sinds de grens!

Overal waar we tot dan toe waren gekomen waren we de enige witten, de mzungu, wat witte betekent. Iedereen roept dat naar je als je langskomt. Vooral kinderen, maar ook vele volwassenen. Onderweg zwaaien we maar naar al deze mensen, erg gezellig. Alleen als we een dorpje doorrijden krijgen we af en toe een overdosis. Want om elke meter te zwaaien en terug te groeten is wat veel als je ook nog bezweet een berg op moet fietsen.
Maar nu waren we dus niet meer de enige toeristen, want ondertussen waren we in de buurt van meren en wildparken, en daar komen allemaal mensen op af. Begrijpelijk, want het is hier erg mooi. Zo kampeerden we laatst aan Lake Naivasha, en daar hadden we dit uitzicht:

Oja, we hebben ook de eerste zebra’s gespot! Eerst achter een hek van een nationaal park verstopt, toen iets later waren er nieuwe zebra’s die zich iets beter lieten zien, en op het laatst stonden ze zelfs gewoon langs de weg te grazen, en renden bang voor ons een stukje voor ons uit. Nou helemaal onder de indruk hiervan kwamen we in Nairobi aan. Hier kamperen we op een leuke camping met allemaal andere reizigers.

Wij gaan kerst en oud en nieuw hier in Nairobi doorbrengen, met lekker eten, heel veel zon, een papegaai en ukulele-kerstliedjes. Jullie allemaal fijne feestdagen gewenst en tot volgend jaar! Doei!