Strand zonder zee: Aswan – Khartoem

Hoi daar zijn we weer! 

Twee weken geleden gingen we met de boot van Egypte naar Sudan. Dat was een interessante ervaring!

We waren al vroeg bij de boot, want het was niet helemaal duidelijk hoe laat die gaat, en hoe lang het duurt om in te laden en door de douane te gaan. Bij de ingang van de haven zaten al wat mensen, met daarnaast heel veel koelkasten en wasmachines. Die schijnen goedkoper te zijn in Egypte dan in Sudan, dus ze worden groot ingeslagen en dan allemaal verscheept op deze ene veerboot. Maar gelukkig mochten wij eerst aan boord! We moesten ons paspoort laten zien, kregen een kaartje en daarna mochten we door naar de bagagecontrole. De fietstassen pasten door de scanner maar onze fietsen niet. Die mochten mee door het metaaldetectorpoortje. Die ging natuurlijk af want er zit metaal in en aan onze fietsen. Dat was erg verwarrend voor de mevrouw van de douane, maar gelukkig mochten we toch door. We kregen nog wat formuliertjes met stempeltjes en ook iets waarvan we denken dat het een doodgewone postzegel was. Maar uiteindelijk mochten we de boot op! Zo rond half elf zaten we er helemaal klaar voor in de schaduw op de grond op het dek, kijkend hoe alle koelkasten en wasmachines ingeladen werden (met veel geweld. We weten niet zeker of alle koelkasten de tocht hebben overleefd). Het waren er zoveel dat er een extra boot aan de veerboot werd vastgemaakt om ze te vervoeren. Rond half zes was het inladen van mensen en huishoudelijke apparaten klaar en konden we vertrekken. De zon ging onder en wij verlieten het vasteland van Egypte. 

Op de boot was het niet superdruk met mensen, maar veel bankjes waren wel bezet. Er was een aparte ruimte voor vrouwen. Hier was het alleen best vol, omdat iedereen op de banken lag te slapen en zo de hele bank in beslag nam. Wij prefereerden het dek. Daar kon je naar het meer kijken en bovendien stond er een koel windje. We kregen eten op de boot en gingen daarna slapen. Op het dek in onze slaapzak, plek zat daar. En er waren superveel sterren te zien! Veel beter dan op een krappe bank slapen.
We werden wakker van het ochtendgebed dat naast ons slaapplekje op het dek plaatsvond, vlak voordat de zon opkomt. Rond half twee die middag meerden we in Wadi Halfa aan. Na weer een grondige tassencontrole, deze keer handmatig, mochten we Sudan in! 

Als je Sudan binnenkomt moet je je binnen drie dagen registreren, dus dat deden we maar meteen de volgende ochtend. Bij het registratiebureau was het een hele belevenis. We zijn in vijf verschillende kantoortjes geweest waarvan sommige meerdere keren, de ene keer voor een formuliertje, dan weer om te betalen, dan voor een stempel of handtekening. Maar als je alle kantoortjes af bent geweest mag je wel op weg. De woestijn weer in!
De woestijn. Daar is dus heel veel zand, echt heel veel zand. Maar wel heel gevarieerd. We zagen de woestijn langzaam veranderen. Waar het de eerste dagen op een maanlandschap leek met rotsblokken en heuveltjes, werden het later net de Nederlandse duinen. We hadden daardoor allebei steeds de verwachting na een bocht de zee te zien. Maar nee, gekke Luca en Joyce, er is helemaal geen zee in de woestijn! Later werd het echt een grote, lege zandvlakte, zoals we van de woestijn verwacht hadden. En het is dus overal heel warm, dat zelfs terwijl het hier winter is. En er zijn vliegen, die graag op je gezicht zitten. Dan jaag je ze weg en dan komen ze daarna gewoon weer terug. Echte vliegen met lef. Maar gelukkig zijn er ook leuke beesten. Ezels en dromedarissen en katten en geiten die op schapen lijken (of andersom).

We gingen vanaf Wadi Halfa naar het zuiden. Tot aan Khartoum ligt er een asfaltweg, aangelegd door de Chinezen (bedankt, Chinezen!). Negenhonderd kilometer langs de Nijl en door de woestijn, met negenhonderd kilometerpalen langs de weg. Die kilometerpalen waren erg handig, want we hadden een lijst gevonden van andere fietsers die waterpunten, cafetaria en andere handige zaken hadden bijgehouden. Zo wisten we precies hoeveel water we moesten meenemen iedere dag en hoe ver we nog moesten naar Khartoum. Op dinsdag, de eerste avond in de woestijn, hadden we een afspraak bij kilometerpaal 804. Daar hadden we namelijk afgesproken met een andere fietser: Will uit Ierland. Hij is al bijna drie jaar bezig met zijn reis om de wereld en is nu bezig met het laatste stukje, van Egypte naar Ierland. Will had superveel nuttige tips en nog wat enge verhalen over spinnen. Leuk om hem te ontmoeten (op de spinverhalen na)!

De negenhonderd kilometer heeft ons op veel plekken gebracht, ook veel verschillende slaapplekken. We hebben twee hotels bezocht. Een leuke in Abri, met een aardige meneer, en eentje in Dongola, dat chique probeerde te zijn. Daarnaast hebben we in Delgo bij mensen thuis geslapen. We kwamen daar aan en vroegen naar een slaapplek. Die was er niet echt, dus namen de mensen ons mee naar hun eigen huis. In echte bedden mochten we slapen, in de binnenplaats onder de nog steeds even indrukwekkende sterrenhemel. Erg leuk om de woonhuizen eens van binnen te zien. Voor de overige nachten sliepen we in cafetaria’s. Daar hebben ze veelal bedden die je mag gebruiken. Goed te doen, met af en toe een ezel of kat die naar binnenloopt. Het eten is op al die plekken hetzelfde: gebakken ei of ful (een bonengerecht). Best lekker en goed vullend, en overal goedkoop te krijgen. En als we er even doorheen zitten, nemen we een koude cola, een heerlijk drankje midden in de woestijn. 

En zo gingen we de woestijn door, twee weken lang! Fietsen, ful en slapen in de cafetaria langs de weg. De laatste drie dagen zelfs zonder douche en met dag en nacht dezelfde kleding aan (het leek ons namelijk niet zo’n goed idee om ons om te kleden midden in de drukke cafetaria). Afgelopen donderdag reden we, stoffig en stinkend, Khartoum binnen. Wat een drukte opeens! Overal mensen, auto’s en uitlaatgassen. Verder dragen de mannen weer broeken in plaats van jurken en de vrouwen opeens ook. Sommigen zelfs zonder hoofddoek! Superstijlvol allemaal, en daar reden wij dan tussen met onze vieze woestijnoutfit. 

En nu gaan we hier een paar dagen bijkomen en het vervolg van onze tocht voorbereiden. We slapen hier bij Ann, een Amerikaanse vrouw die lesgeeft op de Amerikaanse school. Het is erg fijn om bij haar te mogen slapen en we hebben de komende dagen allemaal hele leuke dingen op de planning staan, maar dat komt in het volgende verhaaltje. Tot dan!