Een terugblik op Egypte

Het is zo ver, ons eerste Afrikaanse land zit erop! Zondag gaan we op weg naar het tweede: Sudan. Vanaf Egypte naar Sudan kan op twee manieren. De eerste is een relatief nieuwe maar erg afgelegen weg waar naar verluidt niet gefietst mag worden (en zelfs als dat zou mogen weten we niet of je dat moet willen, want er geldt een negatief reisadvies). Met de bus kan wel. De tweede optie is alleen veel leuker, want daarbij mag je varen! Er gaat één keer per week, op zondag dus, een boot vanaf Aswan, waar we nu zijn, naar Wadi Halfa. Die boot vaart dan de hele lengte van Lake Nasser door/op, en dan ben je aan het einde in Sudan, want Wadi Halfa ligt in Sudan.

Maar hoe was het dan in Egypte? Nou leuk! De zon scheen en het was heel mooi! Dan kan het al bijna niet meer mis gaan.

Hoe zijn jullie dan gefietst? Zo:

Was dat wel veilig? Tussen Caïro en Luxor wordt fietsen afgeraden, dat vindt iedereen te gevaarlijk. Hier hebben we dus niet gefietst. We hebben wel van iemand gehoord die het probeerde, maar die werd door de politie op de trein gezet. We hebben ook van iemand anders gehoord die het binnenkort weer gaat proberen. Het is dus niet helemaal duidelijk. Langs de Rode Zee fietsen door de toeristensteden kan wel en is bovendien heel mooi. Ter hoogte van Safaga is een weg die je weer terug brengt naar de Nijl. Vanaf Luxor bij de Nijl is het weer veilig en ook mooi! Daarnaast wordt je goed beschermd door de politie die je tussen Safaga en Qena en langs de Nijl escorteert of meeneemt in hun busje.
De wegen waar we fietsten zijn van goede kwaliteit, en hebben vaak ook een brede rand of vluchtstrook waar je als fietser prima op kan rijden. Qua verkeer is het in de steden een gekkenhuis, maar daarbuiten letten de auto’s, busjes en vrachtwagens goed op en geven ze goed ruimte. Ze toeteren en zwaaien ook enthousiast vanuit hun voertuig.

Zijn er dingen voor vrouwen anders? Is het ook veilig voor twee kleine meisjes sterke onafhankelijke vrouwen? Ja hoor. Het is goed om je kleding aan te passen aan de cultuur. Lange mouwen en lange broek (ook handig tegen zonnebrand!), hoofddoek is niet nodig. In de steden waar veel toerisme is, kan korte mouwen en broek wel gewoon. Ook heb je in de metro in Caïro en de veerboot in Luxor gescheiden plekken voor mannen en vrouwen.
We werden wel nageroepen, maar dat was niet heel vervelend.* We werden ook vaker nageroepen vanwege ons toerist-zijn dan vanwege ons vrouw-zijn.** Soms was het juist een voordeel om vrouw te zijn, zoals wanneer we onze fietstassen naar de hotelkamer moesten slepen of toen we vergeten waren om een kopietje van ons Egyptische visum in te leveren bij het Sudanese consulaat. Dat werd namelijk gelijk voor ons geregeld, terwijl de Spaanse jongen achter ons dat zelf moest oplossen!

Hoe waren de mensen? Afgezien van een paar irritante kinderen op de laatste fietsdag was iedereen heel aardig en behulpzaam! We trokken overal waar we kwamen veel bekijks, omdat we westers én vrouwelijk én fietser zijn. In het verkeer uitte zich dat in toeterende en wuivende mensen, en op straat in roepende mensen. Nu riepen deze mensen vrijwel allemaal aardige dingen, maar ze riepen het wel allemaal. Dat was af en toe wat overweldigend. We gingen ook vaak met mensen op de foto. Soms met de politiemensen die ons hielpen, soms met random voorbijgangers of de kinderen van random voorbijgangers. Verder bood iedereen ons thee aan als we ergens kwamen, dat was fijn. Kortom: positief!

Dit is wat je moet weten:

• 649,61 kilometers
• 6 fietsdagen (oei wat weinig)
• 19 rustdagen (te veel, dat vinden we zelf ook): eerst een weekje Caïro, nu in Aswan wachten op de boot, en tussendoor nog een paar
• 1 autodag
• 2 lekke banden (maar eentje was eigenlijk al oud, en verklaart ook de mysterieus leeggelopen band van eerder)
• 3 dagen wind mee
• 39 broodjes falafel
• 7.023.531.436 zandkorrels (minstens)
• 1 zandkasteel
• 7 piramides
• veeeel tombes
• heel veel aardige, behulpzame mensen
• veel mannen en weinig vrouwen die je iets willen verkopen (nee zeggen en negeren helpt meestal wel)
• erg feel behulpzame en beschermende politiemeneren, 2 lifts in 11 verschillende politieauto’s en 6 politie-escortes
• niet zoveel toeristen als het land verdient (sinds de revolutie blijven toeristen weg, maar dat hoeft zeker niet!)
• 65 kopjes thee
• 44 dadelrepen
• alleen maar goede wegen
• 2 woestijndagen
• 5 Rode Zeedagen
• 19 Nijldagen

En nu gaan we naar Sudan, op zoek naar meer fietsverhaaltjes! Doei!

* Bericht uit 2021, we lezen dit net terug en we willen even iets rechtzetten. Nageroepen worden is natuurlijk superirritant! Ook toen al, alleen dachten we dat dit gewoon bij het leven hoorde. Dat was naïef. We hebben ons sindsdien gerealiseerd, dat dit gewoon niet oké is en dat je als vrouw ook ongestoord over straat moet kunnen. En dat een man af en toe je tas voor je tilt is natuurlijk ook onzin, als wij naar Kaapstad kunnen we heus wel een tas dragen. Zo sterk zijn vrouwen nou eenmaal!

** Dit klopt misschien ook niet, maar daar kunnen we iets minder goed uitspraken overdoen. Dat vrouw-zijn speelt in ieder geval wel een grote rol.