Tempel hier, tombe daar: Luxor – Aswan

Hoi!

We zijn in Aswan! De laatste week hebben we allerlei dingen beleefd. In Luxor hebben we de toerist uitgehangen. We zijn gaan zeilen met een feluccaboot naar Banana Island, waar we bananenbomen zagen en uiteraard bananen te eten kregen. We hebben op een tour samen met andere toeristen allemaal tempels, tombes en andere oude bouwwerken bezocht. We hebben liters thee gedronken op het dakterras van het hotel, lekker gegeten en voetbal gekeken (Egypte heeft voor het eerst in 28 jaar het WK bereikt! Het was feest op straat!). Na drie dagen was het wel weer tijd om te gaan fietsen.

’s Ochtends vroeg gingen we op weg, langs de Nijl naar het zuiden. Het was heel mooi langs de Nijl, met overal felgekleurde bloemen tussen de groene velden, ezels langs de weg en in de verte de heuvels van de woestijn. We gingen als een speer en waren al best dicht bij Edfu, ons einddoel voor die dag! Maar toen was er een politiepost, waarvan de dienstdoende belangrijke meneer het een goed idee vond om ons per auto verder te laten reizen (een ontzettende gunst natuurlijk, anders zouden we moeten fietsen, stel je voor). Toen waren we opeens om een uur of elf al in Edfu, en hadden we nog een halve fietsdag over. De politiemeneer bood aan om ons nog wat verder te laten brengen, en we bedachten dat we dan misschien wel een dag eerder in Aswan konden zijn, prima! We klommen in het volgende busje, maar daar mochten we verrassend snel alweer uit, en na een klein oriëntatiemoment bleken we ons nog ongeveer 80 kilometer van Aswan te bevinden, met nog vier uur daglicht. Lekker doorfietsen dus, en dan gingen we het wel halen! (Ter info voor de niet-vakantiefietsende bloglezers: met 20 kilo bagage is de gemiddelde snelheid per uur iets lager dan zonder. Al hebben wij ondertussen natuurlijk wel fantastische fietsbenen.)

Maar helaas, er waren nog wat hindernissen te nemen! Allereerst kwamen we namelijk de eerste vervelende kinderen van onze reis tegen, die aan onze fietsen gingen hangen en ons met eieren bekogelden (en Luca raakten) in de hoop dat we ze dan geld zouden geven, een charmeoffensief dat verrassend genoeg niet werkte. Maar gelukkig gaven wij onze belagertjes in beide gevallen het nakijken. We hadden immers haast, we moesten naar Aswan! Toen we nog anderhalf uur daglicht hadden en geheel volgens schema nog 30 kilometer moesten fietsen, wierp de tweede hindernis zich op, in de vorm van een politiepost. Daar moesten we onder het genot van kopjes thee een tijdje wachten op een politiewagen die ons zou escorteren op weg naar Aswan. Na drie kwartier gingen we door, maar het ging nu al schemeren en op tien kilometer van Aswan bleek er nog een politiepost te zijn! Daar moesten we weer even stoppen en ging de politie in overleg. Even later mochten we weer verder fietsen, maar nu was het al echt donker en leek dat ons niet het beste idee. Een paar telefoontjes tussen de politie, het hotel en Mostafa later (hij spreekt namelijk vloeiend Arabisch, groot voordeel hier), werden onze fietsen in de ene auto geladen en wij in een andere, en even later stonden we bij het hotel. En dat is hoe we op één dag 200 kilometer reisden (waarvan 140 op de fiets).

Aswan dus! De volgende dag (donderdag) waren er twee belangrijke gebeurtenissen gepland: ten eerste was Luca jarig en ten tweede moesten we naar het Sudanese consulaat om onze visa aan te vragen. Zonder visum mag je namelijk het land niet in, erg flauw. Dat was dus onze eerste activiteit. Op het consulaat was het erg gezellig. We oefenden ons Arabisch, kregen thee en een formuliertje, leverden dat ieder weer in samen met twee pasfoto’s, een paspoort, wat kopietjes van het paspoort en vijftig dollar, en kregen te horen dat we de visa op maandag konden ophalen. Soepel verlopen dus! ’s Middags was het tijd voor Luca’s verjaardag. Fleur en Gé hadden een uitje naar keuze cadeau gegeven en de keuze was een tochtje met een feluccaboot op de Nijl. Vergezeld van eten, drinken, chocola (bij gebrek aan chocoladetaart) en Joe, een Engelse reiziger die we in Luxor hadden ontmoet en die nu ook in Aswan was, vaarden we rond tot zonsondergang.

De volgende ochtend klommen we met Joe naar de tombes van de prinsen, op de westoever van de Nijl, en de daarboven gelegen “koepel van de wind”, waar we heel mooi uitzicht hadden over Aswan, de Nijl en de woestijn.

Maandag gingen we de visa ophalen bij het Sudanese consulaat. De verantwoordelijke meneer was erg vrolijk en het was wederom zeer gezellig en er was thee, maar toch moesten we drie uur wachten tot onze paspoorten tevoorschijn kwamen. Maar die bevatten toen wel onze Sudanese visa! Hoera! Nu konden we door naar het bootkantoor, want we gaan per boot naar Sudan. De boottickets waren binnen een mum van tijd geregeld en we zijn dus klaar voor vertrek! Maar de boot gaat pas zondag.

We hadden dus nog een paar dagen over om in Aswan rond te hangen, en dat was maar goed ook, want maandag werd Luca een beetje ziek. Niet zo erg dat er een dokter moest komen, maar het was wel fijn dat we niet midden in de woestijn of op een schommelende boot zaten. Gelukkig gaat het ondertussen al weer beter, dus jullie hoeven je geen zorgen te maken en geen fruitmanden op te sturen.

Tot zondag doen we het hier nog lekker rustig aan en bereiden we onze tocht in Sudan een beetje voor. Woensdagavond hebben we Steven ontmoet. Hij komt uit Nieuw Zeeland en is ook aan het fietsen, maar dan van Kaapstad naar Caïro (dat heb je met Nieuw Zeelanders, die doen alles op zijn kop). Het was leuk en handig om zijn verhalen te horen. We hebben helemaal zin om weer verder te fietsen!