Zandbak voor gevorderden: Caïro – Luxor

Salaam aleikom!

If you prefer to read our stories in English, click here!

Hoe gaat het met jullie? Met ons gaat het goed. We zijn nu in Luxor, en we hebben de afgelopen week veel beleefd! Afgelopen zondag vertrokken we uit Caïro.

Mostafa ging de eerste dag meefietsen en we gingen eerst met zijn auto de stad uit, want met bagage en al door Caïro fietsen is niet iets wat je moet willen in het leven. Dus wij vroeg op en met drie fietsen en twaalf tassen in Mostafa’s auto (ja, dat was zo uitdagend als het klinkt). Na zo’n tien minuten bedacht Mostafa dat hij zijn telefoon was vergeten. Hij twijfelde: zou hij terug gaan of niet? We waren al een beetje later dan gepland, maar een telefoon bij je hebben is wel handig, dus gingen we weer richting zijn huis. En maar goed ook! Want wat stond daar nog tegen de muur naast de voordeur? Het voorwiel van Mostafa’s fiets! Toch wel een essentieel onderdeel. Nu konden we echt weg!

We reden naar een tolstation buiten de stad, waar Mostafa zijn auto parkeerde en we de fietsen weer in elkaar zetten, ieder met zijn eigen voorwiel. En toen was het tijd voor onze eerste echte Afrikaanse fietsdag! De route was redelijk overzichtelijk: we moesten rechtdoor van Caïro naar Ain Sokhna, zo’n 100 kilometer verderop. We konden dus niet verdwalen, het asfalt was nieuw en superglad, en er reden weinig auto’s. Klein detail alleen: we hadden heftige tegenwind! En het is toch wel een soort van warm in de woestijn, wat het fietsen ook niet makkelijker maakt. Gelukkig was het wel heel mooi, met overal zand! Met ook nog een muziekje erbij kwamen we wel vooruit. Supermoe reden we Ain Sokhna binnen. Toen kwam er opeens een auto langs waarvan de bestuurder uit het raam hing en zo te zien nauwelijks bij de pedalen kon. Hij juichte en zwaaide naar ons. Het was Osama, de vriend van Mostafa! Hij kwam ons verwelkomen en Mostafa weer ophalen. Geëscorteerd door Osama reden we naar ons hotel. Dat bleek een gigantisch resort te zijn en bijna verdwaalden we op weg naar de receptie. Daar aangekomen bleek de prijs van het hotel alleen drie keer zo duur voor toeristen (die zijn immers rijk, dachten ze). Dat konden we niet betalen. Teleurgesteld stapten we in de auto van Osama om een betere slaapplek te vinden. Het was ondertussen zes uur geworden wat betekent dat het donker is (ja echt! Supervroeg). We aten een ijsje, reden wat rond en Mostafa en Osama dachten na. Zo kwamen we bij een betaalbaar hotel uit, wat stiekem gewoon naast het eerste hotel bleek te liggen (maar dan wel allebei met een enorm resort er omheen, dus het was nog steeds best ver). Wij werden naar onze kamers gestuurd en Mostafa en Osama gingen de fietsen halen. Ze beleefden daarbij allerlei avonturen, want de fietsen pasten niet in de auto en de truck die ze geregeld hadden mocht niet van het terrein af dus toen moest er een andere truck komen en het was allemaal erg ingewikkeld. Maar uiteindelijk is het helemaal gelukt. Bedankt daarvoor! Dat allemaal terwijl wij bij zaten te komen van onze eerste fietsdag in Afrika.

De volgende dag, 2 oktober, was nog mooier. We reden op een weg met links van ons de Rode Zee (die in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden heel mooi felblauw is) en rechts van ons de uitgestrekte woestijn. Onze verkoelende tegenwind was weg, dus het was behoorlijk warm, maar het fietsen ging goed en de weg was nog steeds prima. De hoeveelheid verkeer viel mee en de (vracht)auto’s die er waren gaven ons veel ruimte, liefst terwijl hun bestuurders al toeterend en zwaaiend uit het raam hingen. Er was helaas wel een lekke band, maar dat konden we helemaal zelf oplossen. ’s Avonds sliepen we in Za’afarana, bij een militair tankstation. Ze waren heel aardig en praten via Google Translate werkte best goed. Joyce werd toen het donker werd wel door twee mannen meegenomen in een busje, maar die brachten haar gewoon naar een pinautomaat een eindje verderop, want daar hadden we eerder naar gevraagd. We sliepen op erg comfortabele banken (beter dan die in de Zwitserse blokhut), zo onder de sterrenhemel van de Sahara. ’s Nachts stormde het, maar het personeel kwam ons constant wakker maken om ons thee en dekentjes te geven, dus dat was geen probleem.

’s Ochtends waaide het nog steeds heel hard, en daar waren we erg blij mee want het waaide precies de goede kant op! We vlogen zo over de weg, met wel 30 kilometer per uur zonder te trappen! Nog net op tijd konden we afremmen voor Ras Gharib, waar we al voor de lunch aankwamen. Mostafa had ons een hotel aangeraden waar we terecht konden. De kamer was heel schoon want de schoonmaker kwam elk kwartier langs om iets schoon te maken (dit is niet overdreven, echt waar). Het enige minpuntje was dat er geen hutspot was. Zo ging 3 oktober ofwel Leids ontzet voorbij met pizza en alcoholvrij bier om het toch een beetje te vieren.

De volgende dag hadden we veel kilometers te overbruggen want onze volgende stop, Hurghada, lag 150 kilometer verderop. Maar gelukkig waaide het nog steeds en zoefden we daar met hoge snelheid naar toe. Ook in Hurghada hadden we via via een hotel gevonden en daar namen we een dagje rust. Dat gaf ons de tijd om onze fietsen een kleine schoonmaak- en onderhoudsbeurt te geven (er zat namelijk overal Saharazand) en een spontane duik in de Rode Zee te nemen! We hadden geen zwemkleding bij ons want we moesten eigenlijk naar de supermarkt, maar dat gaf niets. Bovendien pasten we zo beter tussen de boerkini’s.

Na Hurghada fietsten we naar Safaga. Dat was 60 kilometer verderop, en door de wind in onze rug kwamen we al om tien uur ’s ochtends bij het hotel aan. De volgende dag, zaterdag, was het tijd voor onze grote woestijnoversteek! We wilden vanaf Safaga weer terug naar de Nijl, om vanaf Qena langs Luxor richting Aswan te fietsen. Nu loopt de weg tussen Safaga en Qena door een gebied waar een oranje reisadvies van Buitenlandse Zaken (BuZa) geldt. Niemand weet precies waarom en andere reisadviezen vinden het er ook wel veilig, maar helaas baseert onze verzekering zich op het reisadvies van BuZa, dus besloten we dat we met een busje wilden meeliften. Erg lang naar een busje zoeken hoefde niet, want de politie (die we tegenkwamen bij het checkpoint van het begin van de weg) wilde ons wel meenemen naar Luxor. Luxor is namelijk leuker dan Qena, zeiden ze. Wij vonden het prima.

Acheron het busje zittend met onze fietsen genoten we van het mooie uitzicht van de weg tussen de bergen. Na een paar kilometer stopten we en moesten we vijf minuten wachten. Waarop wisten we niet, maar dat werd duidelijk toen er en nieuw politiebusje aan kwam rijden waar wij en onze fietsen ingeladen werden. Met het nieuwe busje reden we verder, tot we even later weer stopten. Ook deze keer werden we overgeladen. Elke keer bij een nieuwe politieregio kregen we een nieuw busje met nieuwe politiemensen. Ze waren allemaal erg aardig en wilden graag helpen. Zo ging dat negen busjes lang door, met elke keer een andere chauffeur. De ene gezellig pratend, de andere liedjes zingend of juist lekker rustig doorrijdend. Het was een hele belevenis. Het tiende busje was echter een gewone auto, waar onze fietsen niet meer in pasten. We moesten zelf de stad binnen fietsen, maar de politie reed wel met ons mee, helemaal naar het hotel! Geëscorteerd door de politie kwamen we zo aan bij onze eindbestemming. Het was een leuke, avontuurlijke dag, met veel behulpzame mensen!

Nu gaan we een paar dagen in Luxor rondkijken en dan door langs de Nijl naar het zuiden richting Aswan en daarna naar ons volgende land, Soedan.

Maa el-salama!