Langs rivieren en kanalen: St.Vith – Strassbourg

Bonjour!

Waar waren we gebleven? Oja, de Vennbahn. We mochten nog een halve dag over onze relatief platte route rijden. Het laatste stukje was heel mooi met een beekje in het bos, we waanden ons even in een paradijs. Maar helaas:

er kwam abrupt een einde aan toen de heuvels opdoemden en Paul (de schrijver van ons routeboekje) ons er dwars overheen stuurde. Zelfs de eerste haarspeldbochten de heuvel/berg op waren een feit. Gelukkig mochten we halverwege nog wel pauze houden om een grensfoto te maken van de Duitse grens.

Het was tot dan toe mooi warm weer (zoals George uit Maastricht had voorspeld), alleen toen kwam er plots toch nattigheid uit de lucht. De regen begon, met ’s nachts zelfs onweer in de Nederlandse enclave Vianden.

De volgende dag (zaterdag) was het beter en nog beter toen Luca hoorde dat ze haar scriptie en dus ook studie heeft gehaald! Dat was feest. We kunnen dus met een gerust hart doorfietsen. Zo zoefden we helemaal langs rivieren en kanalen naar Thionsville voor onze tweede rustdag. En daar hebben we toch iets beleefd! We gingen naar een wasserette. Nu denk je hebben Joyce en Luca nog nooit een wasmachine gezien? Jawel. Maar nog nooit eentje in een wasserette. Met muntjes en pakjes waspoeder. Het was een superleuk avontuur. Zeker met Ana, die ons stap voor stap door het hele proces heen loodste.

Het lijkt zo alsof we alles onder controle hebben. Maar dat was zeker niet het geval. Een dagje of meer later (de dagen van de week bijhouden is moeilijk) was het afzien. Het was warm, erg warm. Joyce haar spatbord liep aan en onze uitgebreide fietskennis kon het niet verhelpen (het is wel al gelukt om een binnenband te vervangen, ketting erop te leggen en derailleur af te stellen, we kunnen het dus wel!). We hadden ons verslapen. We verdwaalden in Metz, op weg naar de fietsenmaker die het spatbordprobleem ging verhelpen. We verdwaalden ook weer toen we uit Metz wilden komen. En het was warm, of had ik dat al gezegd? En als klap op de vuurpijl was er geen camping aan het eind van onze dagetappe. Dat wisten we stiekem wel maar we waren in een ontkennende fase. Toen het begon te schemeren wilden we toch wel binnenkort een slaapplek vinden. In Chanville was er gelukkig een aardige boer. We mochten bij hem in de schuur slapen, supergezellig naast de koeien.

De dag daarop (woensdag, voor de oplettende lezer) was onze superdag. Om kwart voor zeven vertrokken, voordat het warm werd (het werd die dag alleen helemaal niet warm maar dat wisten we toen nog niet). We gingen supersnel heuvels op en af, ook degene die recht omhoog leken te gaan. Per ongeluk waren we toen al om half twee op onze camping. Genoeg tijd over voor een middagslaapje!

Donderdag was supermooi! De hele dag zagen we superleuke droomhuizen langs onze route. Een dakpannenfabriek in Niederville en leuke huizen (met geit) langs een opgedroogd kanaal. Saverne, ons eindpunt, was ook mooi en Straatsburg ook, tot nu toe. Vandaag gaan we Fleur en Gé ontmoeten en de stad verkennen, en dan later weer verder naar Bazel en Milaan en dan Afrika.

Au revoir!

P.S. We hebben nu ook Instagram, omdat we jong en hip zijn (eigenlijk beheert Rosa hem).